برخی نکات مدیریتی پرورش بلدرچین
بلدرچین ژاپنی پرندهای مقاوم است که برای نگهداری آنها می توان از قفسهای کوچک استفاده کرد. این پرندگان، جانورانی مقاوم بوده اما همانند سایر پرندگان به بیماری های رایج طیور مبتلا می شوند ولی به طور قابل توجهی مقاوم تر از سایر انواع پرندگان هستند. بلدرچینهای ژاپنی در سن ۶ هفتگی بالغ می شوند و معمولا پیک تولید تخم در انها در سن ۵۰ روزگی می باشد. با مراقبت صحیح، ماده ها می بایست در سال اول تخم گذاری حدود ۲۰۰ تخم بگذارند. عمر مفید این پرندگان ۲ تا ۲/۵ سال می باشد. اگر پرنده ها بر اساس انتخاب ژنتیکی برای وزن بدن انتخاب نشده باشند، بلدرچینهای نر بالغ می بایست به وزنی معادل ۱۰۰ الی ۱۴۰ گرم و ماده ها که اندکی سنگینتر هستند به وزنی بالغ بر ۱۲۰ تا ۱۶۰ گرم برسند.
پرورش و نیازهای پرورشی بلدرچین ها
آب و دان بایستی به میزان فراوان و کافی در دسترس جوجه های بلدرچین گذارده شود تا خوردن و اشامیدن را بیاموزند در غیر این صورت در اثر گرسنگی و تشنگی تلف می شوند. باید توجه داشت که در ۴۸ ساعت اول زندگی عدم استفاده از غذا امری نرمال بوده و در این مدت از ذخیره کیسه زرده تغذیه می کنند. در ابتدا دان که بسیار ریز آسیاب شده بر روی کارتن کفی زیر پای جوجه ها پاشیده می شود و بتدریج از دان خوری هائی به ارتفاع ۱،۵ تا ۲ سانتی متر و عرض ۳ تا ۵ سانتیمتر استفاده می شود.
به منظور جلوگیری از اتلاف دان شبکه هائی از جنس مفتول بر روی دان خوری ها قرار داده می شود و همین مسئله در مورد آب خوری ها هم بایستی رعایت گردد تا از غوطه ور شدن جوجه ها و خفگی انها جلوگیری شود. استفاده از کارتن کفی و یا برزنت در زیر پای جوجه ها از لغزیدن آنها و ابتلاء به عارضه در رفتگی فمور جلوگیری می کند. بهترین روش پرورش بلدرچین استفاده از باتری و قفسهایی است که برای
این منظور ساخته شده اند. جوجه ها ایتدا به مدت ۳ هفته در قفسهای ویژهای نگهداری می شوند که شرایط خاصی از نظر دما و تغذیه برای انها اعمال می شود و پس از این دوره انان به قفسهای دیگر منتقل می شوند که معمولا این قفسها از ۵ طبقه تشکیل شده اند ودان خوری و آبخوری در طرفین این قفسها تعبیه گردیده است و جوجه بلدرچین ها با توجه به گردن درازی که دارند به راحتی می توانند از اب و غذا استفاده نمایند. روش استفاده از بستر مناسب نیست.
پرورش بلدرچین در ایران
روش متداول در ایران که چندان رضایت بخش نیست این است که جوجه ها را به مدت ۶ روز در سبدهای پلاستیکی کوچک (به ازای هر سبد ۵۰ تا ۶۰ جوجه) نگه می دارند و سپس آنها را بر روی بستر منتقل می کنند که انتقال جوجه ها از سبد بر روی بستر منجر به تلفات ۱،۵ تا ۲،۵ درصدی می گردد. هر چه مدت نگهداری جوجه ها در سبدهای پرورش بیشتر باشد جوجه ها آمادگی بیشتری برای زندگی پیدا می کنند. در حالی که روشنایی ۲۴ ساعته باعث تسریع بلوغ جنسی می گردد و روشنایی ۱۶ تا ۱۸ ساعته سبب تاخیر در آن می شود.
قفس هایی که جهت نگهداری بلدرچین های تخمگذار می شوند از مفتول هایی تشکیل شده که مانع خروج بلدرچین از قفس می شوند و فاصله مفتول های کف قفس از یکدیگر ۱۰ تا ۱۵ میلیمتر بوده که مدفوع پرنده براحتی بر روی سینی یا نوار نقاله زیر قفس می ریزد و داری یک شیب ملایم بوده که تخم بلدرچین بر روی آن لغزیده و در خارج از قفس قرار میگیرد.
سطح مورد نیاز جهت هر بلدرچین
سطح مورد نیاز جهت هر بلدرچین تخمگذار در قفس ۱۵۰ سانتی متر مربع می باشد. در صورتیکه بلدرچین های تخمگذار در روی بستر پرورش پیدا می کنند بایستی جهت تخمگذاری از تله های تخمگذاری استفاده نمود. این تله ها بایستی با پوشالی نرم و یا کاه پوشانده شوند و در اغاز دوره تخمگذاری بایستی آنها را به تخم کردن درون این تله ها عادت داد. بدین منظور بایستی کارگر مربوطه عموما در ساعت شروع تخمذاری که معمولا در ساعت نزدیک به غروب می باشد مرتبا در میان انان بگردد و تخمهائیکه در روی بستر قرار دارند برداشته و درون تله ها قرار دهد چون دیدن تخم در روی بستر بلدرچینها را به تخمگذاری در روی بستر ترغیب می کند. آخرین جمع آوری تخم باید در حدود ساعت ۹ شب انجام گردد در غیر این صورت این کار باید در صبح روز بعد انجام شود.
درجه حرارت مورد نیاز بلدرچین ها
جوجه بلدرچین ظریف و پر تحرک و در بدو تولد فاقد قدرت انطباق با دمای محیط می باشد و در نتیجه حساسیت خاصی در مورد تغییر دمای هوای محیط داشته و به شدت آسیب پذیر می باشد و در روزهای نخستسن تولید دمای ۳۶ تا ۳۸ درجه سانتیگراد توام با هوای تمیز و سرشار از اکسیژن از اهمیت خاصی برخوردار میباشد. بتدریج با افزایش سن جوجه ها از میزان حرارت محیط کاسته میشود و در سن ۶ تا ۷ هفتگی به ۲۲ تا ۲۴ درجه سانتیگراد کاهش مییابد.
