نحوه پرورش پرنده بلدرچین
هنگامی که جوجه به ۱ هفتگی برسد می توان با رعایت ایمنی سنگریزه ها را خارج کرد. مهم ارائه آب پاک در هر زمان به جوجه هاست. ظروف آب و یا هر فرورفتگی که بعنوان ظرف آب مورد استفاده قرار می گیرند باید روزانه تمیز شوند. زباله ها برای رقیق کردن فضولات و جذب رطوبت موجود استفاده می شوند. تراشه چوب، خاک اره و ماسه جز مواد بستر خوب هستند. بستر باید ۱۰-۵ سانتی متر در اعماق کف و با کاغذ برای هفته اول برای جوجه پوشش داده شود. انواع کاغذ سخت و نرم به کار می روند که تمایل جوجه به سفت ها بیشتر است. روزنامه های قدیمی رضایت بخش اند اما ایده ال نیستند. استفاده از دستمال کاغذی بهتر است. مواد غذایی باید روی کاغذ برای تشویق جوجه جوان به خوردن پاشیده شود اگر جوجه ها در قفس سیمی و یا در کف مفتول (سیمی) طراحی شده قرار داشته باشند، سطح کف باید برای هفته اول برای جلوگیری از آسیبها به پا با کاغذ تحت پوشش قرار گیرد. اگر جوجه بلدرچین های ژاپنی در مکان سیمی نگهداری شوند چیدن پر یا دیگر اشکال امکان دارد رخ دهد. حذف بخشی از نوک در جوجه بلدرچین ها با ۲ هفته سن ممکن است لازم باشد و معمولا با یک تیغه یک گرمی صاف کننده منقار صورت میگیرد.
اگر جوجه بلدرچین های ژاپنی در مکان سیمی نگهداری شوند چیدن پر یا دیگر اشکال امکان دارد رخ دهد. نوک منقار بالایی را می توان به طور موقت با کلیپپرس ناخن حذف کرد. بعد از گذشت مدتی درپرندگان منقار کمرنگ برای میزان تغذیه و آب در فرورفتگی ممکن است نیاز به افزایش داشته باشد. سایر اقدامات پیشگیرانه به طور کلی برای کاهش تعداد پرندگان در هر لانه برای جلوگیری از ازدحام و کاهش شدت نور و افزایش فیبر رژیم غذایی مؤثر است. بلدرچین های ژاپنی محلی هستند و از خود در برابر مزاحمان دفاع می کنند. اگر دو گروه از بلدرچین با هم ترکیب شوند، آنها را با هم در یک قفس ناآشنا (اغل) قرار می دهیم. اسکان و تجهیزات بلدرچین غالبا در اتاق شبیه به پارکینگ قرار دارد. با این حال، چنین اتاقهایی باید به خوبی عایق شوند و دارای تهویه مناسب و عاری از کشش جریان هوا باشند و باید حفاظت در برابر گربه ها، جوندگان و پرندگان درنده فراهم شود. مسکن طوری باید طراحی شود که اطمینان از دسترسی آسان به غذا و آب حاصل شود تا مجوز بهداشت اسان داده شود. در تسهیلات باید هدف از پروژه منعکس شود. برای مثال اگر تخم تجاری یا تولید گوشت آنها مطرح است قفسهای کوچک دوتایی مناسب است. علاقه مندان ممکن است لانه ها یا آغل هایی که دارای بستر کوچک هستند و نیاز به تمیز کردن مداوم فضولات را ندارند ترجیح دهند.
برای قفس یا لانه ساخت ۷ میلی متر مربع بافت سیمی با جای پای امن برای جلوگیری از آسیب به پا و فرار جوجه ها از طریق دیوارهای جانبی توصیه می شود. بلدرچین های بالغ به زندگی ادامه خواهند داد و تولید موفق در صورتی حاصل میگردد که بستن ۱۴۵ سانتی متر مربع از فضای کف به ازای هر پرنده (۱۲۵ سانتی متر به ازای هر پرنده در کف سیمی) مجاز باشد. اغلب پرندگان لانه نمی سازند ولی تخمهای خود را بین زباله ها پنهان می کنند. به همین دلیل تولید به اندازه کافی برای دو پرنده بزرگ است. قفس باید از جنس فلز یا تخته سه لا در سقف باشد تا از آسیب دیدن به سرشان و ترس آنها جلوگیری شود. بلدرچین بالغ نیاز به ۱/۲۵ تا ۲/۵ سانتی متر فضای تغذیه به ازای هر پرنده دارد. تغذیه کافی باید وجود داشته باشد، اما اگر بیش از حد باشد، ضایعات بیش ازحد را به دنبال داشت. آب شیرین پاک باید در تمام اوقات با حداقل ۰/۶ سانتی متر از فضای به ازای هر بلدرچین ارائه شود. پستانک و لیوان (ظرف مناسب که در قسمتهای قبل ذکر شدند) برای بلدرچین بالغ مناسب هستند. هر پستانک یا فنجان باید برای هر ۵ پرنده باید ارائه شده باشد.
شرایط نور
بلدرچین ژاپنی نیاز به ۱۴ تا ۱۸ ساعت نور در روز برای حداکثر تولید تخم و باروری دارد. این به این معنی است که نور مکمل باید در ماه های پاییز، زمستان برای تولید حفظ شود. جنس نر برای پرورش مورد نیاز نمی باشد. هر بلدرچین که برای صنعت گوشت پرورش یافته است به تنها حدود ۸ ساعت نور در هر روز نیاز دارد و این برای شروع رشد به اندازه بلوغ جنسی مناسب نیست. بنابراین انرژی در مبارزه و جفت گیری را نداشته و فقط تمایل به چاق شدن سریع تر دارند.
