تحقیق و شناسایی دانشمندان در ارتباط با لنگش (لنگ بودن_شلی) در جوجه گوشتی
تحقیق و شناسایی دانشمندان در ارتباط با لنگش (لنگ بودن_شلی) در جوجه گوشتی :
محققان آمریکا در دانشگاه آرکانزاس گونه ای از باکتری را شناسایی کردند که این باکتری پیش از این هرگز با لنگش در جوجه های گوشتی ارتباط نداشته است که این دانشمندان برای پیدا کردن راهی برای جلوگیری از این عفونت دور هم جمع شده اند.
Staphylococcus
جوجه گوشتی
استفاده از ابزار ژنتیکی و مرغ های پرورش یافته در سیم کشی کف،تیم تحقیقاتی عوامل باکتری استامیلوکوکوس را تعیین کرده است که طبق گفته ی داگلاس رودرز ،استاد دانشگاه علوم زیستی و مدیر برنامه های تحصیلات تکمیلی رشته ای سلولی و مولکولی در U از A، این باکتری به طور قابل توجهی منجر به بیماری لنگش(لنگ بودن_شلی) در جوجه های گوشتی شده است .
این باکتری با التهاب در غده ی پستانی گاو مشاهده شده بود نه در پاهای جوجه های گوشتی .
لنگش باعث درد در جوجه ها میشود و پرندگان بیمار برای مصرف انسان مناسب نیستند.آقای رودز گفته است : برآورد های مضری که ممکن است در صنعت ماکیان آرکانزاس تحت تاثیر این بیماری برای تولیدکنندگان منجر شود، می تواند خسارت حدود ۲۰ میلیون دلاری به دلیل از دست دادن پرندگان را به بار بیاورد.
این تیم یافته های خود را در ۲۵ نوامبر در مجله ی پلاس وان ، آنلاین و ژورنال علوم از کتابخانه های عمومی منتشر کرد. آقای رودز گفت: لنگش در جوجه های گوشتی یک مسئله ی قابل توجه رفاه حیوانی و مسئله ی مالی است.این اولین پاتوژن توصیف شده ی ضعیف در طیور است.
باکتری-استامیلوکوکوس
جوجه گوشتی
باب وایزمن ،استاد علوم طیور در U از A نشان داده است که جوجه های گوشتی در حال رشد جوان در سیم کشتی کف ،یک عامل کمک به لنگش در این جوجه هاست. آقای رودز گفت:این مطالعه که شامل گفته های وایزمن است نشان می دهد که باکتری استامیلوکوکوس نیز یک عامل برای لنگش در این جوجه هاست.
این مطالعه از کار پایان نامه ی دکتری عدنان الربیعی تهیه شده است که در حال حاضراستاد و مدیر و دانشیار برنامه ی کارشناسی ارشد زیست شناسی سلول و موولکولی است همراه با کمک از سوهیتا اوژا ،دانشجوی دکتری و جوزف کوون دانشجوی دوره ی کارشناسی در دانشگاه اواچیتا باپیست.
مونتاژ ژنوم برای مطالعه در محاسبات با کارایی بالا در مرکز ارکانزاس و مرکز محاسبات با کارایی بالا در دانشگاه ایالتی اوکلاهما انجام شده است .جف پامیل در مرکز کامپیوتری با کارایی بالا و برایان کوگر در دانشگاه ایالتی اوکلاهما ، دو همکار مولف بودند.
موسسه ی ملی بهداشت و علوم زیستی آرکانزاس تا حدی بودجه ی این مطالعه را تامین کرده است.
