پرورش جوجه بلدرچین
پرورش جوجه بلدرچین : تعیین جنسیت جوجه بلدرچین از سن ۱ روزگی صورت می گیرد که این کار نیازمند افراد آموزش دیده و ماهر هست. اما از سن ۳ هفتگی می توان نرها و ماده ها را به وسیله رنگ پرهای ناحیه سینه از یکدیگر تشخیص داد. پرهای سینه ای نرها به رنگ قرمر مایل به قهوهای و ماده ها به رنگ خرمائی سوخته ( خاکستری با نقاط سیاه رنگ ) روی آنها هست.
وزن جوجههای تازه هیچ شده در حدود ۱۰ – ۵ گرم هست که در سن ۵۰ – – ۴۰ روزگی به بلوغ می رسند. وزن بلدرچینهای نر بالغ ۱۵۰ – ۹۰ گرم و مادهها ۱۸۰ – – ۱۱۰ گرم هست. همچنین تعداد کروموزوم های بلدرچین ۷۸ هست که شش جفت آنها کروموزومهای بزرگ، شش جفت متوسط و ۲۷ جفت میکرو کروموزوم می باشند که کروموزوم های جنسی از نوع بزرگ می باشند.
دمای اغازین جهت پرورش جوجه بلدرچین در زیر مادر مصنوعی و در بالای سر جوجه ۳۵ درجه سانتیگراد هست که این دما هر چهار روز یک بار ۸/۲ – ۵/۲ درجه کاهش مییابد تا به ۲۱ درجه استفاده از آب شکر ۸ ٪ در ۳ – ۲ روز اول نتیجه خوبی را در بر خواهد داشت. برای جوجه بلدرچینها تا سن ۳ هفتگی ۲ سانتیمتر دانخوری و ۱ سانتیمتر آبخوری به ازاء هر قطعه در نظر میگیرند. در دو هفته اول نور رسانی ۲۴ ساعته هست که پس از ان تا ۱۲ ساعت کاهش می یابد.
پرورش نیمچه
معمولاً از دو روش برای پرورش بلدرچین استفاده میشود: ۱ — بستر ۲ – – باتری که اخیرا مورد استفاده قرار میگیرد که دارای مزایایی همچون تعداد جوجه بیشتر در واحد سطح، نیروی کار کمتر، بهداشت بهتر، سهولت در حذف، درمان و پیشگیری و استفاده بهتر از سطح هست. دمای مورد نیاز نیمچه ها ۲۸ – – ۲۱ درجه سانتیگراد هست و از ۱۲ ساعت نور تا سن ۵ هفتگی که به بلدرچینها به قفسهای تخمگذاری منتقل میشوند بهره می برند. برای رشد بهتر، نرها و مادهها جدا از یکدیگر پرورش داده میشوند. در این سن در بستر به ازاء هر نیمچه ۱۸۰ – – ۱۵۰ سانتیمتر مربع بسته به نوع جوجه وفصل در نظر می گیرند. برای هر جوجه ۳ – ۵/۲ سانتیمتر دانخوری و ۲ – ۵/۱ سانتیمتر آبخوری در نظر می گیرند. در صورت استفاده از آبخوری نیپل، هر نیپل برای ۱۵ پرنده در نظر گرفته می شود.
پرورش بلدرچین مادر
جوجهها باید در قفسهایهای چندطبقه مجهز به مادر مصنوعی و یا در کف سالن پرورش داده شوند. درهرصورت دمای محل باید در اوایل پرورش ۳۶ – – ۳۵ درجه سانتی پایه باشد. سپس حرارت سالن بازار هر هفته ۳ درجه سانتی پایه کاهش مییابد اما بههیچوجه نباید دمای سالن به کمتر از ۲۲ ده سانتی پایه کاهش یابد. پرورش در قفسهای بزرگ کف شبکهای نیز امکانپذیر است.
جهت جلوگیری از نوک زدن یا کانی بالیم انجام نوک چینی و کاهش شدت نور سالن و یا آویزان نمودن دستههای یونجه خشک مفید هست. ۲۰ عدد بلدرچین سه هفته را میتوان در فضای به وسعت ۳۰*۳۰ سانتیمتر جا داد. پس از گذشت ۵ هفته، بلدرچینها به قفسهای مخصوص تخمگذاری منتقل میگردند اما اگر پرورش در کف سالن در نظر گرفته شود باید قوطیهای ویژه تخمگذاری بلدرچین تهیهشده و داخل آنها بایستی کاه یا علف گذاشته شود.
۸ ساعت با ۲ لامپ، بعد از ۴۱ روز ۱۶ ساعت با ۲ لامپ مناسب هست. در حالت تجاری بلدرچینها در قفسهای توری به ظرفیت ۲۰ تا ۳۰ و حتی ۴۰ بلدرچین پرورش داده میشوند. معمولاً به ازای هر بلدرچین ۲۰۰ الی ۱۵۰ سانتیمتر مربع فضا در قفس در نظر گرفته عامل محدودکنندهای در سیستم قفس نیست. قفسها معمولاً تا ۸ ردیف نصب میشوند.
پاستورلوز
پرورش بلدرچین
بلدرچین ژاپنی همانند بلدرچین باب وایت به پاستورلوز حساس هست در بیشتر گزارشها شیوع بیماری پس از ورود بلدرچینهای جدید از گله دیگری به مزرعه پرورش بلدرچین اتفاق افتاده است. بلدرچینهای مبتلا در کنار هم تجمع یافته و نشانه هادی از قبیل کزکردگی و اسهال سبزرنگ نشان داده و درنهایت زمینگیر شده و تلف میشوند. در برخی از گزارشها میزان تلفات تا ۵۰ درصد ذکرشده است.
در کالبدگشائی بلدرچینهای تلفشده هیپرمی عمومی، کبد متورم همراه با نواحی نکروز چند کانونی، نقاط نکروزه بر روی طحال، تیرهرنگ بودن ششها و خونریزی در لایه موکوسی دوازدهه دیده شد. در هیستوپاتولوژی پنومونی بینابینی، نکروز چند کانونی طحال و کبد وجود داشت. برای تشخیص این بیماری از خون درون قلب و مهر حاصل از کبد لام هادی تهیه نموده و پس از رنگ امیزی با رنگ ارگانیسم دو قطبی پاستورال مالتوسیدامشاده می شود.
خون درون قلب بلدرچینهای تلفشده جهت بررسیهای باکتریولوژیک و انجام آزمایشهای بیولوژیک در خرگوش گرفته شد. کلنیهای رشد کرده بر روی محیط آگار خون دار، شبیه به قطره شبنم، جدا از هم و محدب و کروی بودند. هیچ گونه همولیزی در محیط آگار خون دار مشاهده نشد و بر روی محیط مک کانگی نیز رشد نکرد. ارگانیسم گرم منفی به شکل کوکوباسیل تکی یا دو تائی بوده و گلوکز، ساکاروز و مانیتول را بدون تولید گاز تخمیر کرد.
بیماریهای پاستورلوز
بیماری پاستورلوز از قبیل تورم نای توام با خونریزی و کبد خالدار را نشان دادند. ارگانیسم به شکل خالص از کشت خون درون قلب خرگوشهای تلفشده جدا شد. تراکم بسیار بالای بلدرچینها در مکانی که تهویه ضعیفی دارند و همچنین استرس ناشی از حمل و نقل در مسافتهای طولانی، ممکن است از عوامل مساعد کننده شیوع بیماری و مرگ و میر در مقیاس بالا شود. پاکسازی و ضدعفونی محیط نگهداری بلدرچینها و کنترل حشرات و جوندگان در حذف ارگانیسم از محیط موثر هست. با استفاده از واکسن روغنی تهیه شده از باکتری جدا شده از گله و انجام اقدامات بهداشتی می توان بیماری را به طور موفقیت آمیزی کنترل نمود.
هموفیلوس پاراگالیناروم این باکتری از سینوس زیر کاسه چشمی بلدرچینهائی که دچار سینوزیت بوده اند جدا شده است. سن ابتلا به این بیماری از سه هفتگی به بعد گزارش شده است. بلدرچینهای مبتلا دارای نشانه های آب ریزش بینی و تورم ملتحمه بودند و در تعدادی از آنها حالت کدورت و یا زخم قرنیه وجود داشت که منجر به پاره شدن قرنیه و ایجاد Panophthalmia شده بود. پرندگان مبتلا به سختی می توانستند تغذیه کنند و دچار لاغری مفرط شده بودند.
سینوسها دچار یک سینوزیت موکوئیدی و موکوئیدی – چرکی شده و گاهی اوقات توده بزرگی از مواد سخت شده در سینوسهای زیر کاسه چشمی وجود داشت. از سینوسهای زیر کاسه چشمی بلدرچینهای با سن سه هفته، پنج هفته و هفت هفته که مبتلا به سینوزیت موکوئیدی یا موکوئیدی – چرکی بودند، تنها باکتری هموفیلوس پاراگالیناروم جدا شد. البته در پرندگان مسن تر که سینوسهای آنها دچار آبسه های پنیری بود، مخلوطی از باکتریهای استافیلوکوکوس اپیدرمیس، کورینه باکتریوم پیوژنز، انتروکوکوسی و پاستور لا مالتوسیدا جدا گردید ولی هیچ گونه مایکوپلاسمائی از سینوسهای بلدرچینهائی که به تازگی مبتلا شده بودند و یا آنهائی که دارای آبسه بودند جدا نشد.
پرورش جوجه بلدرچین – پرورش جوجه بلدرچین در مزرعه – پرورش جوجه بلدرچین ژاپنی