تعیین جنسیت جوجه ها

تعیین جنسیت

روش جایگزین برای تعیین جنسیت جوجه با استفاده از رنگ پر، سرعت پر در آوری است در حالیکه این دو روشی از لحاظ اصول پایهٔ ژنتیکی یکسان می باشند. میزان توسعهٔ پرها در پرنده ها کاملاً متغییر است و در میان یک جمعیت انتخاب نشده حدود ۶ هفته تفاوت در سنی که کلیه پرهای ریخته شده جایگزین می شود وجود دارد. اغلب پرنده ها ۶ تا ۹ بار پر ریزی می کنند که این مراحل شامل ریختن کرکها، پرهای جوجه، ۱ تا ۳ مرحله پر ریزی در مرحلهٔ جوانی و در نهایت ریختن پر و بال پرندهٔ بالغ میباشد. سرعت پر در آوری تحت تأثیر ژن مغلوب وابسته به جنس است در حالیکه این ژن بر سرعت رشد تمامی پرها تأثیر می گذارد اما تفاوت قابل توجه، عمدتاً در سرعت رشد پرهای بال و نواحی دم مشاهده می شود. پر در آوری آهسته (K) نسبت به پر در آوری سریع (k) غالب است. بنابراین پرنده های نر با پر در آوری آهسته به صورت KK یا Kik و پرنده های ماده به صورت – K میباشند. در جوجه های حاصل از این والدین طول پرهای پوششی بال معادل یا بزرگتر از پرهای اولیه است. از طرف دیگر پرنده های نر با پر در آوری سریع (kk) یا جوجه های ماده ( – k) دارای پرهای اولیهٔ بلندتر از پرهای پوششی هستند. بنابراین با تلاقی خاصی می توان جوجه های نر و مادهای تولید کرد که از لحاظ صفت پر در آوری متفاوت بوده و این صفت برای تعیین جنسیت جوجه مورد استفاده قرار گیرد. بطوریکه در مثال قبل نشان داده شد در تعیین جنسیت با استفاده از رنگ پر، رنگ جوجهٔ نر و ماده دقیقاً برعکس رنگ پر والدین نر و ساده بود. مشابه این حالت در مورد سرعت پر در آوری وجود دارد. تمایل بر این است که جوجه های ماده دارای پر در آوری سریع و جوجه های نر دارای پر در آوری آهسته باشند. در این صورت در گلهٔ مادر باید خروس های با پر در آوری سریع را با مرغ های دارای پر در آوری آهسته آموزش داد.

صفات

در هر نسل خصوصیات فنوتیپی صفات وابسته به جنس به طور کامل برعکس می شود، بنابراین در برنامهٔ آمیزشی نسل قبل صفاتی از قبیل سرعت پر در آوری از خط پدری به مادری تغییر می کند. به عنوان مثال در تلاقی بالا والد مادهٔ دیر پر در آور از خطوط اجدادی که والد نر آنها دیر پر در آور و والد ماده آنها زود پر در آور بوده اند به وجود آمده است. متعاقباً در سطح پدر جدا صفت پر در آوری نیز برعکس این حالت می باشد. لاینهای متفاوتی وجود دارند که از لحاظ پر در آوری سریع یا آهسته هموزیگوت بوده و تا زمان تلاقی نهایی، تعیین جنسیت آنها از طریق کلوآکی انجام می شود. همچنین تعدادی از شرکت های اصلاح نژاد کننده لاین هایی برای تولید مرغ های مادر کوتوله ” دارند. جثهٔ پرنده های حاوی ژن کوتولگی (dw) ۳۰ درصد کوچکتر از اندازهٔ سایر پرنده های معمولی (Dw) میباشد.

استفاده از مرغ های مادر کوتوله مزایایی را به همراه دارد، زیرا جثهٔ این مرغ ها ۲۵ درصد کوچکتر است و تبعاً خوراک مصرفی آنها کمتر است. پرنده های دارای ژن کوتولگی تا حدودی نسبت به تنش حرارتی مقاوم هستند که این مقاومت احتمالا ناشی از فعالیت کمتر غدهٔ تیروئید مرغ های کوتوله می باشد. بدلیل اینکه ژن Dw نسبت به ژن کوتولگی dw غالب است نتاج گوشتی نر( DWd W) دارای اندازهٔ جثهٔ معمولی هستند. اما در عملی ژن DW غلبهٔ ۱۰۰ درصد بر ژن dW ندارد، از اینرو اندازهٔ جثهٔ نتاج گوشتی نر ۹۷ درصد اندازهٔ جثهٔ جوجه های گوشتی معمولی است. خطوط اجداد کوتوله می توانند متناوباً تولید مرغ های مادر با اندازهٔ جثهٔ طبیعی یا کوتوله بنمایند. 

اگر شما نیز تمایل به پرورش جوجه با دستگاه جوجه کشی دارید میتوانید از محصولات گروه صنعتی اسکندری استفاده نمایید.