حتی در پرنده هایی که تا سن ۵۰ الی ۹۰ هفتگی تخمک گذاری منظم دارند تعدادی از پرهای اولیه می ریزد که بر روی بستر دیده می شوند. پرریزی گردن یک پدیدهٔ معمول در بعضی از گله های مرغ مادر گوشتی است و در گله هایی که وقوع این پدیده زیاد است اوج تولید و تداوم آن مطلوب نیست. پرریزی گردن غالباً به علت نقص تغذیه در دورهٔ قبل از اوج تولید ایجاد می شود. این وضعیت به طور معمول در گله یا در بین پرنده هایی اتفاق می افتد که اندکی وزن آنها بالاتر از استاندارد بوده و مدیر مزرعه بدلیل تنظیم وزن بدن میزان خوراک کمتری در اختیار آنها قرار داده است. بنابراین پر ریزی گردن اغلب به همراه توقف در افزایش وزن می باشد.
نقش مصرف بیش از حد خوارک با پرریزی
پرریزی طبیعی بندرت در گله هایی که به طور تصادفی بیش از حد خوراک مصرف می کنند اتفاق می افتد. در طی سالهای اخیر پرورش دهندگان مرغ مادر گوشتی تمایل به تولکبری اجباری نشان داده اند اما این امر مهم در صنعت پرورش طیور پذیرفته نیست. تولکبری و چرخه تولید مجدد در گله های تخمگذار تجاری توسط برنامه هایی که در آن خوراک پرنده های تخمگذار قطع میگردد، اجرا می شود. همبستگی بالایی بین تولید بعد از تولک با تولید قبل از تولکبری وجود دارد. از اینرو در گله هایی که تولید آنها تا سن ۹۶ هفتگی مناسب بوده است تولکبری قابل توصیه میباشد. مرغ های مادر سنگین نسبت به مرغ های تخمگذار تجارتی واکنش کمتری نسبت به تغییرات خوراک نشان می دهند لذا ضروری است که همراه با محدودیت غذایی برنامهٔ دیگری از قبیل افزودن مقادیر بالای مواد معدنی ( به عنوان مثال روی ) استفاده شود.
چرخه زمانی پر ریزی
بی شک بهترین عملکرد چرخه دوم تولید زمانی مشاهده می شود که تغییراتی در طول روز ( کاهش طول دورهٔ روشنایی به ۹ تا ۸ ساعت ) ایجاد شود، از اینرو اجرای این برنامه ها در آشیانه های باز بسیار مشکل است. پرریزی در گله های مرغ مادر گوشتی که بر روی بستر نردهای پرورش می یابند مشکلات عدیده ای را پدید می آورد. با توسعه پر ریزی منافذ نرده ها توسط پر مسدود شده و از ریختن کود به قسمت پائین نرده جلوگیری می کند. در موارد شدید پر و کود باید توسط دست جمع آوری و از آشیانه خارج شوند. مسئله دیگر در تولکبری مدیریت خروسها است. گزارشات حاکی از این است کهخروسها نیز همراه مرغ ها باید تولک برده شوند.
